Faktura uproszczona – co to jest?

Jednym z rozwiązań, które mają ułatwić rozliczenia między przedsiębiorcami, jest tzw. faktura uproszczona. Uproszczenie polega na ograniczeniu danych, jakie obowiązkowo muszą się na niej znaleźć, w porównaniu do tradycyjnego dokumentu sprzedażowego. Kiedy można wystawić fakturę uproszczoną? Jakie dane powinna zawierać?

Kiedy można wystawić fakturę uproszczoną?

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o VAT, przedsiębiorca może wystawić fakturę uproszczoną pod warunkiem, że kwota należności ogółem w danej transakcji nie przekracza 450 PLN (lub 100 EUR, jeśli dokument jest sporządzany w tej walucie). Co ważne, ustawodawca wskazuje transakcje, do których nie można w ogóle zastosować faktury uproszczonej.

Zaliczamy do nich:

• wewnątrzwspólnotową dostawę towarów,
• sprzedaż wysyłkową z i na terytorium kraju,
• wystawianie faktury na prośbę osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej,
• dostawę towarów i świadczenie usług na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, dla których osobą zobowiązaną do zapłaty podatku jest nabywca towaru lub usługobiorca.

Jakie dane musi zawierać faktura uproszczona?

Jak wynika ze wspomnianego wyżej przepisu prawa, faktura tego typu może nie zawierać danych wymienionych w art. 106e ust. 1 pkt 3 oraz 8-9 i 11-14 ustawy o VAT. W związku z powyższym, znaleźć się na niej powinny:

• data wystawienia,
• unikalny kolejny numer,
• NIP sprzedawcy,
• NIP nabywcy,
• nazwa (rodzaj) towaru lub usługi,
• data sprzedaży,
• kwota należności ogółem,
• kwota wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty
• dane pozwalające określić kwotę podatku dla poszczególnych stawek (jeśli nie zawiera danych wymienionych w art. 106e ust. 1 pkt 8-9, 11-14 ustawy o VAT).

Jak wynika z przytoczonej listy, na fakturze uproszczonej nie trzeba zamieszczać m.in. szczegółowych danych na temat nabywcy, stawki podatku, miar i jednostek, czy też ceny jednostkowej.

Otrzymałem fakturę uproszczoną – czy odliczę VAT?

Oznacza to, że jeśli przedsiębiorca otrzyma dokument zakupowy zawierający mniej danych niż zazwyczaj, ma on prawo zaksięgować na jego podstawie koszt oraz odliczyć znajdujący się na nim podatek od towarów i usług.