Interpretacje podatkowe: zmiany charakteru samochodu ciężarowego na osobowy a amortyzacja?

Zamieszczony poniżej tekst jest pełnym przytoczeniem interpretacji podatkowej wydanej na wniosek podatnika.

Czy w takiej sytuacji należy dokonać korekty jednorazowej amortyzacji i zastosować amortyzację liniową, obowiązującą dla samochodów osobowych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2009 r. (data wpływu 7 grudnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 3 marca 2010 r. (data wpływu 8 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych w związku ze zmianą przeznaczenia samochodu z ciężarowego na osobowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2009 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku dokonania korekty odpisów amortyzacyjnych w związku ze zmianą przeznaczenia samochodu z ciężarowego na osobowy. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 marca 2010 r. (data wpływu 8 marca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 16 lipca 2009 r. zakupił Pan, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochód ciężarowy i zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonał jednorazowego odpisu amortyzacyjnego. W dniu wprowadzenia do ewidencji środków trwałych przedmiotowy samochód był pojazdem samochodowym mającym jeden rząd siedzeń, który oddzielony był od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanym na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van. Dodatkowe badanie techniczne przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydane przez tę stację zawierające właściwą adnotację o spełnieniu wymagań pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych przeprowadzone zostało dnia 6 lipca 2009 r. Dokument identyfikacyjny pojazdu, który jest załącznikiem do zaświadczenia zawiera następujące dane:

* rodzaj pojazdu – ciężarowy,
* podrodzaj pojazdu – van,
* dopuszczalna ładowność – 675 kg,
* dopuszczalna masa całkowita – 2200 kg,
* liczba miejsc siedzących, włączając siedzenie kierowcy – 2.

Dla przedmiotowego samochodu, w dniu 21 lipca 2009 r. wydano dowód rejestracyjny pojazdu i zakwalifikowano go jako samochód ciężarowy. W dniu 28 września 2009 r. dokonał Pan demontażu kraty oddzielającej przestrzeń ładunkową od pasażerskiej, zamontował siedzenia i pasy bezpieczeństwa. Samochód został przystosowany do przewozu 5 osób i w dniu 1 października 2009 r. został przerejestrowany na samochód osobowy. Samochód wykorzystywany jest nadal w działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy zastosowana jednorazowa amortyzacja samochodu ciężarowego może stanowić nadal koszt uzyskania przychodu, mimo późniejszej zmiany charakteru tego samochodu na osobowy…
2. Czy w takiej sytuacji należy dokonać korekty jednorazowej amortyzacji i zastosować amortyzację liniową, obowiązującą dla samochodów osobowych…

Zdaniem Wnioskodawcy, samochód w dniu jego zakupu spełniał warunki wynikające z art. 5a ust. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby zakwalifikować go jako samochód ciężarowy można było zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny.

Pomimo późniejszego przekształcenia samochodu ciężarowego na samochód osobowy, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zachowuje Pan prawo do jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, ponieważ w dniu zakupu samochód spełniał wszystkie przesłanki do skorzystania z jednorazowej amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22h ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Od 2007 roku niektórzy podatnicy mogą skorzystać ze szczególnych preferencji w zakresie amortyzacji środków trwałych tj. z tzw. amortyzacji jednorazowej. Szczegółowe zasady jej stosowania określają przepisy art. 22k ust. 7-12 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Na podstawie ust. 12 ww. art. 22k, przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1.000 zł.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587) zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (tj. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

W 2009 roku limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stosownie do postanowień ww. ustawy wynosi 338.000 zł.

Jak stanowi art. 22k ust. 9 ww. ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3.500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Stosownie do postanowień art. 22k ust. 8 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Jednorazowego odpisu amortyzacyjnego nie można dokonać od wartości początkowej samochodu osobowego. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definicja samochodu osobowego zawarta została w art. 5a pkt 19 tejże ustawy. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o: samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzoną w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie pytanie Pana dotyczy skutków podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dokonania zmian konstrukcyjnych w samochodzie (demontaż kraty oddzielającej przestrzeń ładunkową od pasażerskiej, montaż siedzenia i pasów bezpieczeństwa, przystosowanie do przewozu 5 osób) prowadzących do przekwalifikowania samochodu ciężarowego na samochód osobowy.

W treści wniosku wskazał Pan, iż nabył samochód spełniający warunki do uznania go za samochód ciężarowy, miał więc Pan prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W wyniku przebudowy i przekwalifikowania samochód ciężarowy stał się samochodem osobowym. Z powołanych powyżej przepisów wynika, iż podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji i wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Skoro przedmiotowy środek trwały zastał już zamortyzowany prawidłowo, zgodnie z przepisem art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonane w nim późniejsze zmiany konstrukcyjne nie będą miały wpływu na zmianę metody amortyzacji, nie powodują także konieczności skorygowania dokonanych odpisów amortyzacyjnych.