Towary handlowe i materiały podstawowe – co to takiego?

Kolumna 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów przeznaczona jest do ewidencjonowania zakupu towarów handlowych i materiałów podstawowych. Czym są te dwie kategorie i jakie są między nimi różnice? Sprawdźmy.

Towary handlowe – definicja

Definicję towarów handlowych możemy znaleźć w par. 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z jego treścią, zalicza się do nich wyroby zakupione do sprzedaży w stanie nieprzerobionym. Co ważne, do towarów handlowych zalicza się także produkty uboczne, które powstają przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

W związku z powyższym, dla przedsiębiorcy zajmującego się np. sprzedażą odzieży damskiej, towarem handlowym będą ubrania zakupione z hurtowni, które później odsprzedaje w stanie niezmienionym (pojedyncze sukienki, marynarki, spódnice etc.).

Materiały podstawowe – definicja

Materiały podstawowe (surowce) zostały opisane w par. 3 pkt 1 lit. b ww. rozporządzenia. Zgodnie z tym zapisem, zalicza się do nich materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usługi stają się główną substancją wytworzonego wyrobu. W tej kategorii mieszczą się także materiały stanowiące część składową (montażową) danego wyrobu lub ściśle z nim złączone (jak np. butelki i inne opakowania), jak również opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. palety), jeśli nie są one środkami trwałymi.

Oznacza to, że jeżeli wspomniany wyżej przedsiębiorca, po zakupieniu sztuk odzieży w hurtowni, dokonuje ich przeróbek, tworząc tym samym własny wyrób gotowy, ubrania te będą stanowiły wówczas materiał podstawowy, a nie towar handlowy.

Gdy towar staje się materiałem i odwrotnie

Czy w sytuacji, gdy przedsiębiorca dokonuje przekwalifikowania towaru handlowego na materiał podstawowy (lub odwrotnie), musi odnotowywać ten fakt w KPiR? Mimo że rozporządzenie o KPiR wyróżnia te dwie kategorie, obie ujmowane są w kol. 10 księgi. W związku z powyższym przekwalifikowanie, o którym mowa, nie powoduje konieczności odnotowania tego w KPiR.